تاریخچه تنیس روی میز در ایران
پینگ پنگ در ایران پیشینه‌ای نسبتا طولانی دارد اما در خارج از مرزهای ایران از قدمتی طولانی‌تر برخوردار است.
پینگ پنگ در قرن نوزدهم در انگلستان متداول شد و پس از مدتی این ورزش توسط افسران انگلیسی به سایر نقاط جهان نیز انتقال یافت. این ورزش پیش از اینکه به نام پینگ پنگ شهره شود به نام‌های دیگری از قبیل گوسیما، پیم بام، ویف واف و تنیس داخل سالن شناخته می‌شد.
در سال ۱۹۲۶ فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز تاسیس شد و متعاقب آن در همان سال مسابقات جهانی پینگ پنگ با حضور ۷ کشور در لندن برگزار گردید. همانطور که ذکر شد افسران انگلیسی این ورزش را در تمام دنیا رواج دادند و در ایران نیز همین افسران پینگ پنگ را متداول کردند.
در سال ۱۳۱۷ در شهرهای آبادان، مسجد سلیمان و آغاجری که محل اجتماع خارجیان و افسران انگلیسی بود ورزش پینگ پنگ ظهور کرد. در سال ۳۲۴ ۱ برای نخستین بار مسابقات باشگاهی و دسته‌های آزاد با حضور خارجیان مقیم ایران برگزار شد و در ادامه این رشته بیشتر مورد توجه قرار گرفت.
در سال ۱۳۲۶ این فدراسیون به عضویت فدراسیون بین‌المللی پینگ پنگ درآمد و در همان سال جایزه نخست دوبل آقایان جهان به نام کاپ ایران در نظر گرفته شد. در سال ۱۳۳۲ برای نخستین بار مسابقات قهرمانی کشور در تهران برگزار شد و در سال ۱۳۴۶ تنیس از تنیس روی میز جدا شد و هر کدام به فدراسیونی مستقل تبدیل شدند. پس این اتفاق غفور آلبا به عنوان رئیس فدراسیون پینگ پنگ ایران منصوب شد.
تمامی رئیسان فدراسیون تنیس روی میز ایران از تاریخ تاسیس خود بدین شرح است:۱-آقاخان بختیار (۱۳۲۶ الی ۱۳۲۷) ۲-محمود حاجبی (۱۳۲۷ الی ۱۳۴۶) ۳-غفور آلبا (۱۳۴۶ الی ۱۳۴۸) ۴-محسن آروین (۱۳۴۸ الی ۱۳۵۰) ۵-امیر امین (۱۳۵۱ الی ۱۳۵۵) ۶-شاهرخ امیر ارجمند (۱۳۵۶ الی ۱۳۵۷) ۷-امیر میرصادقی (۱۳۵۸ الی ۱۳۵۹) ۸-رضا لواسانی (۱۳۵۹ الی ۱۳۶۰) ۹-علی اکبری آرمند (۱۳۶۰ الی ۱۳۶۳) ۱۰-احمد صفوی‌زاده (۱۳۶۳ الی ۱۳۶۶) ۱۱-علی اکبری آرمند (۱۳۶۶ الی ۱۳۷۰) ۱۲-محمد مجدآرا (۱۳۷۰ الی ۱۳۷۴) ۱۳-شاهرخ شهنازی (۱۳۷۵ الی ۱۳۸۸) ۱۴-محمد زارع‌پور از ۸۸ تاکنون
پینگ پنگ ایران در اولین میدان بین‌المللی که مسابقه‌های جهانی سال ۱۹۵۷ بود به مقام هفدهم مشترک در میان سی و سه تیم شرکت کننده دست یافت. علی‌رغم کمبود امکانات در آن زمان، تیم ایران در بازیهای آسیایی ۱۹۵۸ توکیو به مقام سوم دست یافت. امیر احتشام زاده و هوشنگ بزرگ زاده چهره‌های بی رقیب آن زمان پینگ پنگ بودند. احتشام زاده در بین سالهای ۱۳۳۲ تا ۱۳۴۸ دوازده بار قهرمان ایران شد. در بازیهای آسیایی ۱۳۶۶ تیم ایران به مقام پنجم دست یافت و هوشنگ بزرگ زاده در رقابت‌های انفرادی مکان سوم آسیا را به چنگ آورد و صاحب نشان برنز شد.
بهترین عنوان ایران در تاریخ حضورش در رقابت‌های جهانی کسب مقام نهم جهان در سال ۱۹۶۳ است. در سالهای ۱۹۶۵ (مقام دوازدهم)، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۱ (مقام شانزدهم) برای ایران به دست آمد. پس از چندین سال غیبت به علت پیروزی انقلاب اسلامی، تیم ایران در سال ۱۹۸۰ در قهرمانی آسیا شرکت کرد و به مقام یازدهم رسید. اولین حضور ایران در مسابقات قهرمانی آسیا به سال ۱۹۷۲ در پکن بر می‌گردد که در آن رقابت‌ها ایران به مقام هفتم دست یافت.
همچنین تیم‌ملی پینگ پنگ ایران با حضور در رقابت‌های جهانی پینگ پنگ مسکو در سال ۲۰۱۰ برای نخستین بار مقام ۳۵ تیمی جهان را پس از پیروزی انقلاب اسلامی کسب نمود.
پینگ پنگ ایران در المپیک
پینگ پنگ ایران برای نخستین بار در سال ۱۹۹۲ حضور در المپیک را تجربه کرد. ابراهیم علیدخت در سال ۱۹۹۲ با حضور در المپیک بارسلون نام خود را به عنوان اولین المپیکی تاریخ پینگ پنگ ایران ثبت نمود. پس از آن در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی مجید احتشام زاده نام خود را به عنوان دومین المپیکی پینگ پنگ ایران ثبت کرد. محمدرضا اخلاق پسند و افشین نوروزی نیز به ترتیب نمایندگان پینگ پنگ ایران در المپیک‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۸ آتن و پکن هستند
تاریخچه پیدایش و تکامل و چگونگی بازی تنیس روی میز در یک نگاه
یزدفردا :اطلاع رسانی”ورزشی:تاریخچه تنیس روی میز:تنیس روی میز یا پینگ پنگ ورزشی است که روی میز انجام میشود و دو یا چهار بازیکن در آن شرکت دارند و هر بازیکن یک راکت دارد و با بهره از آن به توپ ضربه می‌زند. توپ در این ورزش سبک و توخالی است. جنس میز از چوب و سخت است.
تاریخچه
خاستگاه این بازی بریتانیا است که در سالهای ۱۸۹۰-۱۸۸۰ شاهزادگان (زمان ملکه ویکتوریا) طبقهٔ بالا پس از خوردن ناهار برای سرگرمی به آن می‌پرداختند. گویا در آن زمان آنها ترجیح می‌دادند تا به جای آنکه در زیر آفتاب تنیس بازی کنند به انجام ورزشی بپردازند که در زیر سقف باشد، پس تنیس روی میز را ساختند.
در این مورد که بازی تنیس روی میز، کی ، چگونه و کجا به وجود آمد بی نهایت مشکل است . عقاید در مورد منشاء این بازی شدیداً مغایرهم هستند. دقیقاً نمی توان تاریخ و محل پیدایش این ورزش را تعیین نمود. به طور کلی آغاز تاریخ تنیس روی میز را می توان از اواخر قرن نوزدهم دانست و این هم زمانی بود که تنیس روی میز جای خود را از اطاقها و زیرزمینهای خصوصی با سالنهای مسابقات عوض کرد و بدین ترتیب ورزشی که یک نوع تفریح خصوصی و خاص طبقه اشراف بود به یک ورزش عمومی تبدیل گشت .
ورزش تنیس روی میز در آغاز در آسیا ، انگلستان یا نزد سرخپوستان آمریکای شمالی و جنوبی به طور ابتدایی بازی می شد. در ابتدا برای بازی دراین ورزش از راکتهای شبکه دار مثل راکت تنیس و توپهای پارچه ای که به صورت گلوله محکم پیچیده شده بود، یا توپ لاستیکی کوچکی که باد می شد استفاده می کردند، تا اینکه کم کم راکتهای شبکه دار جای خود را با راکتهای چوبی دسته بلند و باریک و پوشیده از پوست گوساله دردوطرف تخته راکت عوض کردند. رییس سابق فدراسیون بین المللی تنیس روی میز آقای “ایورمونتا گو” از انگلیس که سالها دراین پست بود منشاء بازی تنیس روی میز را از سرخپوستان می دانست. هنگامی که در سال ۱۸۹۰ “جیمز گیب” انگلیسی، توپ مخصوصی که جنس آن از سلولوئید( تقریباً همجنس توپهای فعلی) بود درست کرد، تحولی بزرگ در این ورزش ایجاد نمود. راحتی و کنترل این توپ در هنگام بازی باعث رونق و معروفیت بیشتر این ورزش گردید و به خاطر صدای پینگ و پنگ که از برخورد راکت با توپ سلولوئیدی ایجاد می شد، نام این ورزش را که به اسم “گوسیما” یا “فلیم فلام” یا “ویف وایف” یا “پیم پام” متداول بود به “پینگ پنگ” تغییر یافت . این اصطلاح در انگستان تحت شماره ۱۹۰۷۰ به انحصار ثبتی رسید. اما چون این ورزش مقررات و قوانین مخصوصی نداشت، بازیکنان هر کشور به فراخور حال و موقعیت و علاقه خود هر طور که مایل بودند بازی می کردند و طول و عرض میز یا بلندی و کوتاهی آن در نزد کشورهای مختلف متفاوت بود ، یا بلندی و کوتاهی تورمیز یک کشور با تور میز کشورهای دیگر هم سطح نبود. به دلیل همین ناهماهنگی هر کس فقط می توانست روی میز منتخب خود که عادت کرده بود بهتر بازی کند. در آن زمان “لاسچلوپارتمان” مجاری و در سالهای بعد “شومن واریته” با کفشهای قلابدار و شلوار مشکی و پیراهن مشکی ابریشمی در صحنه ظاهر می شدند و تماشاچیان را با فوت و فن هایی از بازی تنیس روی میز سرگرم می کردند . شگرد و هنرنمایی خاص آنها در برگرداندن توپها از داخل یک لیوان بود، هنری که امروز فقط تعداد کمی از بازیکنها بدان تسلط دارند.
در سال ۱۹۰۵ یک انگلیسی به نام ” گود” به روی راکتهای چوبی، قطعه ای لاستیک موج دار( دندانه دار) قرار داد و بدین وسیله بازیکنان یاد گرفتند که به آن پیچ ها و سرعتهای گوناگون به توپ بدهند و بدین ترتیب راکتهای روکش لاستیکی دانه دار به سرعت مورد قبول عامه قرار گرفت و جای راکتهای چوب پنبه ای و چوبی را گرفت ونیز راکتهایی ساخته شد که روکشهای مخملی داشتند. در آغاز، بازی تنیس روی میز شامل حمله از یک طرف و ضربه ای از طرف دیگر بود که به عنوان جواب این حمله( دفاع) از طرف دیگر میز داده می شد.
از سال ۱۹۲۰ یک تجارتخانه ورزشی برای تبلیغ علامت کالای تجارتی اش از نام پینگ پنگ استفاده کرد و به همین علت بعدها نام این ورزش از پینگ پنگ به تنیس روی میز تغییر داده شد. در سال ۱۹۲۶ فدراسیون بین المللی تنیس روی میز تأسیس شد و با کمک دکتر”لی من” قوانین و مقررات خاص و یکنواخت تنیس روی میز را تصویب کرد. از همین سال مسابقات جهانی تنیس روی میز آغاز شد که اولین دوره آن در لندن برگزار شد. از سال ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۶ به علت وقوع جنگ جهانی دوم همه فعالیتها و مسابقات جهانی این ورزش تعطیل شد. درسال ۱۹۴۷ یعنی بعد از جنگ دوم جهانی مجدداً مسابقات جهانی شروع شد و تا کنون بدون وقفه انجام شده است.
از سال ۱۹۲۶ تا ۱۹۵۲ این ورزش که بیشتر با راکتهای تخته ای پوشیده از لاستیک دانه دار در دو طرف چوب راکت و با روش دفاعی بازی می شد را به علت کسب عناوین مختلف قهرمانی توسط اروپایی ها ( پی سی پدیا ) می توان عصر اروپایی ها دانست و دهه سال ۱۹۵۰ را که به دلیل ظهور و درخشش ژاپنی ها و معرفی روش پن هولدر( گرفتن راکت به شکل مداد) و ارائه ضربه های فورهند و بازی تهاجمی نزدیک به میز به وسیله راکتهای اسفنجی و رقص پا توسط آنها و کسب اغلب عناوین قهرمانی این ورزش، این دهه را نیزعصر ژاپنی ها نامید. ژاپنی ها تا سال ۱۹۶۱ این برتری مطلق را حفظ کردند و همواره ستاره مسابقات جهانی بودند. در سال ۱۹۵۹ جنگ کوتان اولین بازیکن چینی بود که کاپ انفرادی مردان جهان را با خود به پکن برد . از ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۷ که چینی ها در مسابقات جهانی حضور پیدا کردند و گوی رقابت را از ژاپنی ها گرفته بودند و قهرمان بی چون و چرای تنیس روی میز دنیا شدند و عناوین انفرادی و تیمی مردان را در مسابقات جهانی ۱۹۶۱ پکن، ۱۹۶۳ پراگ و ۱۹۶۵ لوبلیانا را به خود اختصاص دادند عصر چینی ها نامیده شد. در ضمن ، ضربه های لوپ (ضربه های پیچدار و مارپیچی) از سال ۱۹۶۰ توسط ژاپنی ها اختراع شد که با استقبال عامه روبرو شد( این ضربه به وسیله لاستیکهای اسفنجی دانه دار پشت رو شده و معکوس زده می شود) در طول سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۸۳ عناوین قهرمانی در اختیار ژاپنی ها ، چینی ها و تا حدی مجاری ها بوده است که از این میان فاتح مطلق همچنان چینی ها بوده اند.
چگونگی بازی
پس از ضربهٔ سرویس که می‌بایست در نیمهٔ زمین فرد آغازگر بر زمین بخورد٫ در ضربه‌های بعدی توپ باید فقط در نیمهٔ زمین طرف مقابل به زمین بخورد. دو نیمهٔ زمین با یک تور از هم جدا شده‌اند. اگر توپ در زمین حریف فرود نیاید یک امتیاز به حریف اضافه میشود و اگر توپ در زمین حریف فرود آید و پس از آن حریف نتواند توپ را به زمین طرف مقابل بزند یک امتیاز به فردی که ضربه را زده افزودده میشود.
اگر در ضربه اول، توپ پس از اینکه به زمین خورد، به تور بخورد و سپس در زمین خریف اصابت کند نت حساب میشود وفردیکه آغازگر است باید دوباره ضربه را بزند و هیچ امتیازی برای کسی حساب نمیشود
اصطلاحات و تعاریف
رالی عبارت است از مدت زمانی که توپ در جریان بازی در گردش است. توپ از اخرین لحظه‌ای که به صورت ثابت در کف دست آزاد بازیکن قرار دارد، پیش از پرتاب برای زدن سرویس، رالی یک لت یا یک امتیاز محسوب میشود.
یک لت عبارت است از یک رالی که نتیجهٔ آن در شمارش بازی منظور نمیشود.
یک امتیاز عبارت است از یک رالی که نتیجه آن در شمارش بازی منظور میشود.
دست بازی دستی است که راکت را می‌گیرد.
دست آزاد دستی است که راکت را نمی‌گیرد.
یک بازیکن زمانی به توپ ضربه وارد کرده‌است که با راکتی که در دست دارد و یا با قسمت زیر مچ دست بازی به توپ ضربه بزند.
یک بازیکن زمانی در مقایل توپ انسداد ایجاد می‌کند که لباس وی یا آنچه همراه خود دارد در هنگام بازی با توپی که هنوز از خط انتهایی خود عبور نکرده و یا از زمان آخرین ضربه از سوی حریف با زمین بازی برخورد نداشته تماس حاصل کند.
زننده سرویس بازیکنی است که اولین ضربه را در یک «رالی» به توپ وارد می‌کند.
گیرنده سرویس بازیکنی است که دومین ضربه را در یک «رالی» به توپ وارد می‌کند.
داور شخصی است که برای کنترل مسابقه منصوب میشود.
کمک داور شخصی است که در زمان تصمیم گیری‌های ویژه به داور کمک می‌کند.
هر آنچه بازیکن پوشیده با همراه خود داشته باشد به غیر از توپ شامل همه لوازم و اشیایی است که در هنگام اغاز رالی مورد استفاده وی بوده‌است.
زمانی که توپ از هر منطقه‌ای به جز از قسمت بین تور و پایه آن و یا از قسمت بین تور و سطح بازی عبور کند، در واقع آن توپ از روی مجموعه تور یا دور تا دور آن «عبور کرده» تلقی خواهد شد.
خط پایانی خطی است که به صورت فرضی در هر دو جهت امتداد داشته باشد.
شرح اصطلاحات
سرویس درست:
در آغاز یک سرویس، توپ باید بدون حرکت روی کف دست آزاد زننده سرویس در پشت خط پایانی و در بالای سطح بازی قرار داشه باشد.
سپس زننده سرویس توپ را تقریبا با حالت عمودی و به سمت بالا بدون چرخش پرتاب خواهد کرد به صوری که توپ، پس از رها شدن از کف دست آزاد بازیکن حداقل ۱۶ سانتیمتر به سمت بالا بیاید و سپس قبل از ضربه خوردن، بدون تماس با چیزی پایین خواهد آمد.
در زمانی که توپ به سمت پایین در حال حرکت است، زننده سرویس به آن ضربه وارد می‌کند به نحوی که توپ ابتدا با زمین خود و سپس بعد از عبور از روی مجموعه تور و یا از کنار آن، مستقیما با زمین حریف تماس حاصل کند. در بازیهای دو نفره، توپ باید به ترتیب به نیمه سمت راست زمین زننده سرویس و گیرنده سرویس برخورد کند.
از شروع سرویس تا وقتیکه به توپ ضربه وارد میشود توپ باید بالاتر از سطح بازی و پشت خط پایانی زننده سرویس قرار داشته باشد و نباید توپ توسط قسمتی از بدن یا لباس زننده سرویس یا یار او از گیرنده سرویس پنهان گردد. ضمنا پس از انجام سرویس، دست آزاد زننده سرویس نباید بین بدن او و تور قرار گیرد.
بازیکن مسئول است سرویس را بنحوی اجرا نماید که داور یا کمک او قادر به مشاهده رعایت مقررات اجراء سرویس صحیح از جانب او باشند.
درصورتیکه داور نسبت به صحیح بودن سرویس شک داشته باشد (برای اولین بار) تنها با دادن اخطار به زننده سرویس اکتفا می‌کند(لت) اما امتیاز به دریافت کننده سرویس داده نمیشود.
در صورت تکرار بندبالا(تردید داور در ارتباط با صحیح بودن سرویس) خطا گرفته شده و برای دریافت کننده سرویس یک امتیاز در نظر گرفته خواهد شد.
در صورتیکه سرویس محققا بطور وضوح غلط باشد، هیچ اخطاری داده نخواهد شد و به گیرنده سرویس یک امتیاز تعلق خواهد گرفت.
استثنائا، در صورتیکه داور، پیش از مسابقه از ناتوانی‌های جسمی یک بازیکن آگاهی داشته باشد می‌تواند برخی از موارد عدم اجرای صحیح سرویس را نادیده بگیرد.
برگشت صحیح:
به توپی که سرویس شده یا برگشت داده شده به نحوی ضربه وارد خواهد شد که یا مستقیما از بالا و یا از کنار مجموعه تور عبور کند و یا پس از اصابت به مجموعه تور به زمین حریف اصبت کند.
ترتیب بازی:
در بازیهای انفرادی، زننده سرویس ابتدا باید یک سرویس صحیح را اجرا کند، سپس گیرنده سرویس، یک برگشت صحیح را اجرا کند و به همین ترتیب زننده سرویس و گیرنده سرویس هر یک به طور متناوب یک برگشت صحیح را انجام دهند. در بازیهای دو نفره، ابتدا زننده سرویس، باید یک سرویس صحیح را اجرا کند، سپس گیرنده سرویس، یک برگشت صحیح انجام داده، بعد از آن همبازی زننده سرویس، یک برگشت درست انجام می‌دهد و پس از آن هر بازیکن به نوبه خود به طور متوالی برگشت صحیح را انجام خواهد داد.
لت:
یک رالی در موارد زیر یک «لت» محسوب میشود: در صورتیکه توپ در سرویس در حین عبور از محموطه تور، به آن برخورد کند، مشروط بر آنکه سرویس به درستی اجرا شده باشد و یا گیرنده توپ یا همبازی او در توپ انسداد ایجاد کند؛
درصورتیکه سرویس زمانی اجرا شود که گیرنده سرویس با همبازی او آمادگی لازم را نداشته و هیچگونه اقدامی در جهت وارد کردن ضربه به توپ انجام ندهند؛
در صورتیکه بنا به دلایلی که خارج از کنترل بازیکن است، سرویس غیر صحیح یا برگشت غیر صحیح و یا عملی مغایر با قوانین بازی صورت گرفته باشد؛
در صورتیکه بازی توسط داور یا کمک داور متوقف شود.
بازی را در موارد زیر می‌توان متوقف ساخت: به منظور تصحیح اشتباهی که در سرویس، دریافت و یا زمین رخ داده‌است؛ بمنطور اعلام سیستم تسریع؛ بمنظور اخطار یا جریمه بازیکن؛ اگر عواملی باعث اختلال در شرایط بازی شود به نحوی که در نتیجه رالی تاثیر بگذارد.
امتیاز:
به غیر از مواردی که رالی، یک لت محسوب میشود، در موارد زیر بازیکن یک امتیاز کسب می‌کند:
اگر حریف او نتواند یک سرویس صحیح اجرا کند.
اگر حریف او نتواند یک برگشت صحیح اجرا کند.
اگر پس از آنکه یک سرویس صحیح با یک برگشت صحیح را انجام داد، توپ پیش از آنکه توسط حریف زده شود به جایی غیر از مجموعه تور اصابت کند.
اگر توپ پس از آنکه توسط حریف زده شد، بدون اصابت با زمین او از خط انتهایی عبور کند.
اگر حریف مانعی بر سر راه توپ ایجاد کند.
اگر حریف دو مرتبه متوالی به توپ ضربه وارد کند.
اگر حریف با طرفی از راکت که سطح آن قانونی نباشد.
اگر بازیکن مقابل و هر آنچه که پوشیده یا حمل می‌کند، سطح بازی را حرکت دهد.
اگر بازیکن مقابل و هر انچه که پوشیده و یا حمل می‌کند، به محموعه تور اصابت کند.
اگر دست آزاد بازیکن به سطح بازی برخورد کند.
اگر بازیکنان مقابل در مسابقات دو نفره خارج از نوبتی که توسط اولین زننده توپ و اولین گیرنده توپ تعیین شده‌است به توپ ضربه وارد کنند.
و مواردی که در قسمت مربوطه به سیستم تسریع) به آنها اشاره خواهد شد.
گیم:
بازی از پنج گیم ۱۱ امتیازی تشکیل میشود. هر بازیکنی یا زوجی که زودتر به امتیاز ۱۱ دست یابد، برنده گیم خواهد بود، مگر انکه دو بازیکن و یا هر دو زوج به امتیاز مساوی ۱۰ دست یابند. در این صورت برنده، بازیکن یا زوجی خواهد بود که دو امتیاز پی در پی بیشتر از حریف خود کسب کند.
میز:
سطح روی میز که سطح بازی نامیده میشود، باید به صورت مستطیل بوده طول آن ۷۴/۲ متر و عرض آن ۵۲۵/۱ متر باشد. این میز که در سطح افقی قرار می‌گیرد باید ۷۶ سانتیمتر از زمین ارتفاع داشته باشد. سطح موثر بازی کناره‌های عمودی میز را در بر نخواهد گرفت. سطح بازی می‌تواند از هر جنسی ساخته شود با این شرط که وقتی یک توپ استاندارد در هر قسمت میز از ارتفاع ۳۰ سانتیمتری رها شود به اندازه ۲۳ سانتیمتر به سمت بالا جهش داشته باشد. سطح بازی باید دارای رنگی یکنواخت به صورت تیره و مات و بدون و بازتاب نور باشد و خط سفید کناری به عرض ۲ سانتیمتر در امتداد طول (لبهٔ ۴۷/۲ متری) و خط سفید انتهایی به عرض ۲ سانتیمتر در امتداد عرض (لبه ۵۲۵/۱ متری) کشیده میشود. سطح بازی به وسیله یک تور عمودی به دو قسمت مساوی تقسیم میشود. این تور موازی با خطوط انتهایی و به طور یکنواخت از یک طرف میز به طرف دیگر آن کشیده میشود. در بازیهای دو نفره، هر زمین به وسیلهٔ یک خط میانی سفید رنگ به عرض ۳ میلیمتر به دو قسمت مساوی به نام «نیم زمین» تقسیم میشود. این خط میانی به موازات خطوط کناری کشیده خواهد شد و باید جزئی از نیم زمین سمت راست محسوب شود.
مجموعه تور:
مجموعه تور شامل تور، ضمائم آن، پایه‌های مربوطه و گیره‌هایی است که مجموعه تور را به میز متصل می‌کند. تور باید به وسیلهٔ طنابی که طرفین آن به دو پایه عمودی به ارتفاع ۲۵/۱۵ سانتیمتر بسه شده متصل شود و حد خارجی این دو پایه نیز باید ۲۵/۱۵ سانتیمتر خارج از خط کناری میز باشد. بخش بالای تور در سرتاسر طول آن باید به ۲۵/۱۵ سانتیمتر از سطح بازی ارتفاع داشته باشد. بخش پایین تور، در سرتاسر طول آن باید تا حد امکان به سطح بازی نزدیک بوده و قسمتهای انتهایی دو طرف تور نیز تا حد امکان نزدیک و چسبیده به میله‌های نگهدارنده تور باشد.
توپ:
توپ باید کروی شکل و قطر ان ۴۰ میلیمتر باشد. وزن توپ باید ۷/۲ گرم باشد. جنس توپ باید از سلولوئید با مواد پلاستیکی مشابه و رنگ آن سفید مات یا نارنجی مات و بدون انعکاس نور باشد.
راکت:
راکت می‌تواند به هر شکل، اندازه و وزن مورد استفاده قرار گیرد اما تیغه (چوب) آن باید صاف و محکم باشد. حداقل ۸۵ ٪ از ضخامت تیغه راکت (چوب راکت) باید از چوب طبیعی باشد. یک لایه چسبانک در میان تیغه راکت می‌تواند به کمک مواد الیافی مانند الیاف کربن، الیاف شیشه، یا کاغذ فشرده، محکم و تقویت شود اما این لایه نباید ضخیم تر از ۵/۷ درصد کل ضخامت و یا ۵۳/۰ میلیمتر باشد (در این محاسبه هر کدام عدد کمتری باشد در نظر گرفته میشود). هر طرف تیغه یا چوب راکت که برای ضربه زدن به توپ مورد استفاده قرار می‌گیرد باید از جنس لاستیک معمولی عاجدار که عاج آنها به طرف بیرون است پوشیده شود که در این صورت ضخامت کل آن به انضمام چسب نباید از ۲ میلیمتر تجاوز کند، و یا از جنس لاستیک دو لایه با عاج‌های به طرف داخل یا خارح بوده که ضخامت کل آن به انضمام چسب نباید از ۴ میلیمتر بیشتر باشد. لاستیک عاجدار معمولی عبارت است از یک لاستیک بدون منفذ از نوع طبیعی یا مصنوعی که عاج‌های آن به طور یکنواخت قرار گرفته‌اند. تراکم این عاج‌ها نباید کمتر از ۱۰ عاج و بیشتر از ۳۰ عاج در هر سانتیمتر مربع باشد. لاستیک دو لایه عبارت است از یک لایه اسفنج منفذدار که با یک لایهٔ بیرونی لاستیک عاجدار معمولی با ضخامت حداکثر ۲ میلیمتر پوشیده شده‌است. تیغه راکت، لایه بین آن، لایه‌های پوشش و یا لایه‌های چسب بین آن که در قسمتی از راکت قرار داشته باشند که ضربه‌ها با آن زده میشود، باید یکنواخت بوده و دارای ضخامت یکسانی باشند. سطح رویه یک طرف راکت و یا سطح تیغه راکت که رویه نداشته باشد، باید به رنگ قرمز روشن و مات و طرف دیگر آن سیاه باشد. عدم یکنواختی در سطح رویه راکت حتی به صورت جزئی و یا عدم یکنواختی در رنگ ان که به دلیل ضربه خوردن یا ساییدگی رخ داده باشد مجاز است مشروط بر آنکه منجر به تغییر در کل خصوصیان سطح رویه راکت نشود. در آغاز هر مسابقه و هر زمان که در طول مسابقه، بازیکن راکتش را عوض کند باید راکتی که میخواهد از آن استفاده کند به حریف اش و داور نشان دهد و اجازه امتحان کردنش را نیز به آنان بدهد.